Dauðinn og Saddam

Jæja nú byrjar fjölmiðlafárið allt upp á nýtt þar sem að Saddam mun loksins verða á hinum endanum á snörunni og ekki við handfangið.  

Ég tel mig nú vera á móti dauðarefsingun en mér finnst alltaf eins og verið sé að skora á þessa fullvissu mína núna nýlega. Það eru svo margir hlutir í heiminum sem að fólk einfaldlega þekkti ekki til hér áður fyrr og fer maður kannski að endurskoða skoðanir mínar á dauðarefsingunni.
Ég veit að það er bara annahvort dauðarefsing eða ekki. Annaðhvort styður maður hana eða ekki. En í þessu tilfelli langar mig einfaldlega að láta þetta ganga fyrir sig auga fyrir auga, tönn fyrir tönn. Trúið mér þetta er ekki eini einræðisherrann sem á skilið að deyja og það helst við pyntingar.
Ég gef lítið fyrir genfarsáttmálann og alla aðra sáttmála þegar að heimurinn fer versnandi með hverjum deginum sem líður og tekst að toppa sjálfan sig í ógeðinu hvort sem um er að ræða barnaperra eða einræðisherra.

Fyrir utan allt þetta þá á ég mjög bágt með að skilja hvernig fólk getur á einhvern mögulegann hátt haft einhverja vorkunn fyrir þessum manni. Í fullri alvöru þetta er innbyggt í manneskjuna þetta villimannseðli og það eina sem hefur komið í veg fyrir hana hingað til er siðmenntun í sinni stærstu mynd.
Ef að við VIRKILEGA veltum þessu aðeins fyrir okkur. Á þessi maður skilið að lifa? Er mögulega hægt að réttlæta tilveru hans í þessum heimi þegar að hann hefur valdið svona miklum sársauka í kringum sig og nota bene myndi gera það allt aftur ef hann fengi tækifæri til þess. Þegar hann sést í réttarsalnum aumkunarverður og berskjaldaður með tár á kinnunum, vorkennið þið honum?

Maður spyr sig....